Andri Snaer Magnason – islandzki poeta, dramaturg, a w 2016 roku kandydat na urząd prezydenta, w sposób niezwykle subtelny, niekiedy popadający w metafizyczne odmęty, pisze o topnieniu lodowców i zakwaszeniu oceanów, czyli o wszystkim co nomen omen wpływać będzie na jakość naszego życia w najbliższych dziesięcioleciach.
Lodowe zawory bezpieczeństwa z każdą chwilą luzują się coraz bardziej, temperatura na Ziemi wzrasta, a my znajdujemy się jak gdyby w zaklętym kole prowadzącym nieuchronnie do katastrofy. Kiedy uniwersyteccy badacze biją na alarm, ekonomiści tych samych placówek optują za działaniami sprzecznymi z ideą powstrzymania emisji CO2 do atmosfery, promując krótkowzroczną wizję rozwoju gospodarczego. Tymczasem, jak pisze Magnason, w obliczu kryzysu klimatycznego niczym powietrza potrzebujemy ekologa, a nie ekonomisty.
Dziś, kiedy „zysk i wzrost gospodarczy stały się punktami centralnymi nauczania, nie niosąc za sobą żadnych celów wyższych”, pozycja Magnasona traktowana być powinna jako swoiste kompendium wiedzy, prowadzącej ni mniej ni więcej, jak do rozwoju duchowego, wyrażającego się w zachwycie nad nieuporządkowaną, nieużyteczną i niezekonomizowaną przyrodą.
O czasie i wodzie, czyli o swoistych zaworach bezpieczeństwa ludzkiego losu – lodowcach, dawkujących dostęp do wody i związków mineralnych w niej zawartych. W trakcie suszy zapewniających najważniejszą z ważnych, podczas pór deszczowych absorbujących nadmiary tejże. Dziś topnieją w niespotykanej dotychczas skali. Do tego zakwaszenie oceanów, wpływające między innymi na dryfujące po ich połaciach fitoplanktony – rośliny wytwarzające 60% całkowitego zasobu tlenowego Ziemi. Starczy powiedzieć, że najmniejsze odchylenia w zakresie kwasoty wód, wpłynąć mogą na niewyobrażalną skalę zniszczeń ekosystemów.
Sama myśl, że natura może stać wyżej, być czymś ważniejszym i wymykającym się definicjom, a nawet „świętym”, nie jest w naszych czasach uznawana za rozumną.
Tyle i jeszcze więcej, ale to już przeczytajcie sobie sami.
Komentarze